«وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْکُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا» آل عمران/103
یکی از چیزهایی که عقل سلیم بر لزوم آن در هر جامعه و مجموعه ای حکم می کند «وحدت» است. با وحدت، نیروها منسجم و متراکم می شوند؛ اما تفرقه ، استحکام یک مجموعه را در هم می شکند و آن را در مقابله با کوچکترین تهاجم دشمن ناتوان می سازد. اما چه شده است که مسلمانان با این قدرت انسانی و مادی عظیم این طور پراکنده شده اند؟ چه کسی مسئول ایجاد این تفرقه بین امت اسلامی است؟ چه کسی از این تفرقه سود می برد؟ آیا جامعه ای که پیامبر اعظم(ص) و امیرالمومنین علی(ع) در پی ساختن آن بودند جامعه ای پراکنده و متفرق بوده است؟ به این روایت از اصول کافی، کتاب العشرة، باب اول، حدیث چهارم توجه کنید:
معاویةبن وهب می گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم:
کیف ینبغی لنا ان نصنع فیما بیننا و بین قومنا و بین خلطائنا من الناس ممن لیسوا علی امرنا؟ قال: تنظرون الی ائمتکم الذین تقتدون بهم فتصنعون ما یصنعون، فوالله انهم لیعودون مرضاهم و یشهدون جنائزهم و یقیمون الشهادة لهم و علیهم و یؤدون الأمانة الیهم.
«چگونه باید با خود و قوم خود و کسانی از اهل سنت که با آنها معاشرت داریم، بر ولایت شما همانند ما نیستند رفتار نماییم؟ حضرت فرمود: نظر به امامان خود کنید؛ کسانی که به آنها اقتدا می نمایید، هر کاری که آنان کردند شما نیز چنین کنید. به خدا سوگند که امامان شما بیماران آنها را عیادت می کنند و در تشییع جنازه شان حاضر می شوند و به نفع و ضرر آنها گواهی می دهند و امانت را به آنها باز می گردانند».
با توجه به این روایت، روشن می شود که جامعه ی مطلوب در نگاه شیخ الائمة امام صادق(ع) جامعه ای متحد و متراکم و صمیمی است، نه جامعه ای پراکنده و پر از کینه و دشمنی. آیا معاشرت صمیمی با اهل سنت به معنای دست برداشتن از اعتقادات مذهب شیعه است؟ هرگز این طور نیست، زیرا اگر معاشرت صمیمی با اهل تسنن به معنای بی اعتنایی به اعتقادات مذهب شیعه بود هرگز شیخ الائمة امام صادق(ع) شیعیان را به معاشرت با اهل تسنن دعوت نمی کردند. پس چه شده است که عده ای قلیل دست به تفرقه افکنی در جوامع اسلامی می زنند و به مقدسات مذاهب مختلف اسلامی توهین می کنند و دهان به ناسزا و دشنام به مقدسات مذاهب دیگر باز می کنند؟
امام خمینی(ره): «ای مسلمانان جهان! چه شد شما را که در صدر اسلام با عده بسیار کم، قدرتهای عظیم را شکستید و امت بزرگ اسلامی - انسانی ایجاد نمودید، اکنون با قریب یک میلیارد جمعیت و دارا بودن مخازن بزرگی که بالاترین حربه است در مقابل دشمن، اینچنین ضعیف و زبون شدید؟ آیا می‌دانید که تمام بدبختیهای شما در تفرقه و اختلاف بین سران کشورهای شما و بالنتیجه بین خود شماست؟ از جای برخیزید و قرآن کریم را به دست گرفته و به فرمان خدای تعالی گردن نهید تا مجد خود و عظمت اسلام عزیز را اعاده کنید. بیایید و به یک موعظه خداوند گوش فرا دهید؛ آنجا که می‌فرماید "قُلْ انَّما اعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ انْ تَقُومُواللهِ مَثْنی وَ فُرادی" همه قیام کنید و برای خدا قیام کنید؛ قیام فرادی در مقابل جنود شیطانیِ باطنِ خودتان، و قیام همگانی در مقابل قدرتهای شیطانی. اگر قیام و نهضت، الهی و برای خدا باشد پیروز است. ای مسلمانان جهان وای مستضعفان عالم! دست به دست هم دهید و به خدای بزرگ رو آورید و به اسلام پناهنده شوید، و علیه مستکبران و متجاوزان به حقوق ملتها پرخاش کنید».(صحیفه امام خمینی/جلد۱۰/صفحه۳۴۱)منبع
امام خامنه ای: «ما تمسک به ولایت علی‌بن‌ابیطالب (علیه‌السّلام) - که نعمت بزرگ خداست - را محکم نگه می‌داریم؛ اما با کسی که به این حبل متین تمسک نکرده است، دعوا هم نمی‌کنیم. این وظیفه‌ی جامعه‌ی تشیع است. آنچه که دشمن می‌خواهد، این است که با هم اختلاف کنیم».منبع
علامه امینی، صاحب کتاب گران‌سنگ «الغدیر»: «شیعه بدون استثناء، برای نفوس و خون و حیثیت و مال عموم مسلمین اعم از شیعه و سنی احترام قائل است. هر وقت مصیبتی برای عالم اسلام در هر کجا و هر منطقه و برای هر فرقه پیش آمده است، در غم آنها شریک بوده است. شیعه هرگز اخوت اسلامی را که در قرآن و سنت بدان تصریح شده محدود به جهان تشیع نکرده است. و در این جهت فرقی میان شیعه و سنی قائل نشده است».(الغدیر/جلد۳/صفحه۲۶۸)منبع
آیت الله سید علی سیستانی: «خطابنا هو الدعوة الى الوحدة، وکنت ولا أزال أقول لا تقولوا اخواننا السنة، بل قولوا (أنفسنا أهل السنة). گفتمان ما دعوت به وحدت است؛ و بنده گفته ام و باز هم می گویم: نگویید برادرانمان، اهل سنت؛ بلکه بگویید جان و نفس ما، اهل سنت».منبع
آیت الله وحید خراسانی: «سبّ و لعن بزرگان مذاهب دیگر جایز نیست».منبع
امام موسی صدر، در نامه به مفتی وقت لبنان شیخ حسن خالد: «باری در این روزهای سخت که امت ما در نگرانی عمیقی فرو رفته و با خطراتی رویاروست که از هر سو منطقه را محاصره کرده و حال و آینده آن را در برابر طوفان قرار می دهد، نیاز مبرم مسلمانان را نسبت به یک وحدت فراگیر و به هم پیوسته، آشکارا و روز به روز بیشتر احساس می کنیم. وحدتی که صفوف از هم گسسته ی مسلمانان و کوششهای پراکنده شان را متحد سازد، چنان که زیر پای خود را خوب ببینند و در راه ساختن آینده و تاریخ خویش و انجام مسوولیت های خود به خویشتن اعتماد کنند. وحدت کلمه و یکی کردن نیروها و رشد کارآیی ها، نه فقط از شریف ترین هدف های دینی و وصایای پیامبر عظیم الشان (ص) ماست. بلکه چیزی است که به موجودیت ما، شرف ما و موجودیت نسل های آینده ما بستگی دارد. بلی مساله ی است حیاتی».منبع
